Во коментарот што претходеше пишував за личната дискредитација преку етикетирање, за брзиот пораст на партиската поделба и јаз што станува водечка причина за виктимизација и за дискриминација во Македонија.
Партискиот јаз во мултикултурно општество како Македонија не мора да е исклучиво негативен, напротив може да е полезен во релативизирање на етничките и верските јазови. Но растечката поларизација, како и растечкиот говор на омраза на основ на партиска припадност, како и партиското етикетирање составен дел од тој говор на омраза, укажува на пореметување на меѓупартиските односи. Тоа, пак, одразува подлабоки општествени проблеми. Соодветно справување само со етикетирањето, без да се адресираат подлабоките причини, ќе биде гребење по површината на проблемот. Подлабоките причини може да ги бараме во заемните односи и меѓузависноста, во начините на решавање на конфикти и во социјалната правда.
За градење нација потребни се заемни односи и меѓузависност меѓу различните општествени групи, како етнички и верски, така и социјални, партиски и други. Веќе одреден период личните контакти се намалуваат, а односите меѓу власта и опозицијата се одвиваат преку посредници. Во екстремите на двете страни, и на власта и на опозицијата, постојат гледишта дека другата страна е непотребна, излишна и дека Македонија би била подобро место за живеење доколку ги нема другите.
Тоа е тесно поврзано со начинот на решавање на конфликти. Повеќе пати говорам за „мачо“, маскулиното водење на политика, каде не постои можност за „победник-победник“ решение, туку само за „победник- губитник“ решение. Тоа е засновано на нетолеранцијата, но и самодоволноста, самобендисаноста, ароганцијата, каде важен и исправен е само сопствениот став и мислење, а другиот е небитен. Разликите во мислењата се решаваат со наметнување на ставови, а не низ дијалог. Тоа неминовно влијае на нарушување на заемните односи.
